Бер ямьле жәй көне иде. Аяз күк, кояшлы көн, җылы җилләр. Бар да табигатьнең матурлыгына соклана, рәхәтләнеп ял итә. Әмма минем уйларымның бер почмагында әле һаман да кышка карата сагыш бар иде. Кышның ак карлары, салкын һавасы, җылы өйдә учак янында утыру рәхәтлеге. Бар да хәтердә яңара.
Кышкы кичләрнең үзенә хас бер романтикасы бар бит. Кышын тәрәзәдән кар явуын күзәтү, иртән кар көртләре арасыннан юл яру, чана-чаңгы шуарга чыгу күңелгә рәхәтлек бирә. Хәтта салкын һава да үзенә күрә бер рәхәтлек китерә. Шулай да, кышның үз матурлыгы, үз серләре бар.
Ләкин менә, жәй җиткәч, без кышны сагынабыз. Кыш көне без һәрвакыт җылы җәйне көтеп алабыз. Җәй көне исә, салкын кышны искә төшерәбез. Бу бер дә юктан гына түгел. Кеше һәрвакыт минималь уңайсызлыклар да булса, алардан котылу мөмкинлеген эзли. Җәйнең кызу көннәрендә салкын кышны сагынабыз, кышның салкын көннәрендә җылы җәйне.
Шулай итеп, без һәрвакыт нәрсәнедер көтеп яшибез. Бу тормышның бер мөһим өлеше. Көткән әйберебезне алгач, күңелебез тагын да шатлана, яңа максатларга омтылырга көч бирә. Хәзерге вакытта җәйнең матурлыгын, тирә-яктагы табигатьнең җанлануын күреп, күңелебез тынычлана. Әмма шул ук вакытта кышның да үзенә хас матурлыгын онытмыйбыз.
Шулай итеп, һәр фасылның үз матурлыгы, үз серләре бар. Без, кешеләр, һәрвакыт үзебезгә яңалыклар, үзгәрешләр телибез һәм бу безнең тормышыбызны тагын да мәгънәле итә. Бу сагыш һәм көтүләр тормышыбызның бер өлеше булып кала, һәм без алар белән яшәргә өйрәнәбез.