Кышкы матурлык турында инша
Кыш – ел фасылларының иң сихри һәм могҗизалысы. Ул үзенең аклыкка күмелгән табигате, салкын һавасы һәм кристаллдай чиста тынлыгы белән һәркемнең күңелен яулый.
Кышка керү белән, тирә-як бөтенләй үзгәрә. Көзнең сары, кызыл яфраклары белән капланган урманнар, елгалар һәм кырлар ак юрган астында йокыга тала. Ак кар астыда калган агачлар һәм куаклар, кышкы матурлыкның төп бизәкләре булып, күз явын ала. Алар, кар бөртекләре белән капланып, әкияти дөньяга әверелә.
Ә кышкы һава, ул ни дәрәҗәдә саф һәм салкын! Тирән итеп сулыш алганда, салкын һава үпкәләргә үтеп керә һәм бөтен тәнгә җан өсти. Кышкы иртәләр, бигрәк тә, үзләренең кабатланмас матурлыгы белән истә кала: кояшның тәүге якты нурлары кар өслегендә уйнап, бөтен дөньяны яктыртып җибәрә.
Кышның тагын бер матурлыгы – ул кар бөртекләре. Бу кечкенә гүзәл матурлыклар һәрберсендә үзенчәлекле һәм уникаль. Аларның төрле формалары һәм бизәкләре, табигатьнең ни дәрәҗәдә иҗади һәм сәнгатьле икәнлеген күрсәтә.
Кышкы тынлык та үзенчәлекле. Карның тавышны басуы һәм җилнең салмак исүе, күңелгә тынычлык һәм тынычлык алып килә. Кышкы төннәрдәге тынлык, ай яктысындагы карлы кырлар һәм урманнар, күңелдә тирән уйларга этәрә.
Кыш шулай ук актив ял, күңел ачу чоры да. Балалар һәм зурлар өчен чаңгыда йөрү, чана шуып төшү, кар көрәшләре кебек уеннар, кышны тагын да күңеллерәк итә. Истә калырлык кышкы бәйрәмнәр, Яңа ел һәм Раштуа, гаилә белән бергә җыелып күңел ачу, кышны тагын да җылы һәм якты итеп күрсәтә.
Кышкы матурлыкны аңлау һәм аның белән хозурлану, безнең күңелебезне байыта, җанга тынычлык һәм рәхәтлек бирә. Кыш – ул табигатьнең иң матур һәм иң гүзәл чорларының берсе, һәм без аны кадерләргә, аның белән хозурланырга тиеш.