Көз – табигатьнең иң матур һәм үзенчәлекле вакытларының берсе. Бу вакытта җир өсте алтын-сары яфракларга күмелә, ә һавада салкынча җил исә. Көз – үзенең тынычлыгы һәм муллыгы белән күңелгә рәхәтлек бирә.
Көз башланганда, көннәр кыскара, ә төннәр озыная башлый. Кояш җылы нурларын сирәгрәк чәчә, шуңа күрә һавада салкынлык сизелә. Әмма бу салкынлык табигатьнең матурлыгын киметми, ә киресенчә, аны тагын да купшырак итә. Урманнарда, паркларда һәм бакчаларда йөргәндә, без җирдә яткан яфракларны күрәбез. Аларның алтын, сары, кызыл һәм хәтта яшел төсләре күзләрне камаштыра.
Көз – уңыш җыю вакыты. Бу вакытта бакчаларда һәм кырларда эш кайный. Кешеләр җимешләрне һәм яшелчәләрне җыеп, кышка әзерләнәләр. Алмалар, грушалар, кабаклар һәм башка күп кенә җимешләр көзен аеруча тәмле һәм сусыл була. Көзге уңыш бәйрәмнәре дә шушы вакытта уза, һәм аларда кешеләр табигатьнең муллыгы өчен рәхмәт белдерәләр.
Шулай ук көз – уйлану һәм тынычлану вакыты. Бу вакытта кеше үзенең эчке дөньясына күбрәк игътибар бүлеп, үткән елның нәтиҗәләрен барлый һәм киләчәккә планнар кора. Табигатьнең әкренләп йокыга талуы күңелне дә тынычландыра һәм җанны ял иттерә.
Кыскасы, көз – матурлык, муллык һәм тынычлык чоры. Ул табигатьнең гүзәллеген күреп, тормышка яңа бәя бирергә мөмкинлек бирә.