Икмәк – ул һәр көнне өстәлебездә булган иң мөһим ризыкларның берсе. Ул кешеләр өчен тормыш чыганагы булып тора һәм күп кенә милләтләрдә изге, хөрмәтле ризык булып санала. Татар халкы өчен дә икмәк – зур мәгънәгә ия булган ризык.
Тарихка күз салсак, икмәк пешерү осталыгы күп гасырлар дәвамында камилләшеп килгән. Татар халкының да үзенә генә хас икмәк төрләре бар. Мәсәлән, чәкчәк, өчпочмак, кыстыбый кебек милли ризыкларның нигезендә дә икмәк бар. Бу ризыклар туйларда, бәйрәмнәрдә, махсус чараларда һәрвакыт өстәл бизәге булып тора.
Икмәкнең кыйммәте аның тәме һәм туклыклы булуында гына түгел, ә аның символик мәгънәсендә дә. Татар халкында икмәкне хөрмәт итү турында күп кенә мәкальләр һәм әйтемнәр бар. Мәсәлән, "Икмәк булган җирдә, бәхет бар" яки "Икмәк – тормышның башы". Бу мәкальләр икмәкнең тормышта нинди зур роль уйнавын күрсәтә.
Икмәк җитештерү зур хезмәт таләп итә. Ул кырларда үстерелгән бодайдан башлана. Бодайны җыю, тарттыру һәм камыр ясау – һәрбер этапта зур осталык һәм тырышлык кирәк. Шуңа күрә икмәкне кадерләү, аның кадерен белү – һәрберебезнең бурычы.
Бүгенге көндә, технологияләр үскән заманда, икмәкне пешерү җиңеләйде. Әмма, өйдә үз кулың белән пешергән икмәкнең исе һәм тәме берни белән дә чагыштырып булмый. Ул өйгә җылылык, уңайлык өсти, гаиләне бер өстәл артына җыя.
Шулай итеп, икмәк – ул гади генә ризык түгел, ә халыкның тарихын, мәдәниятен, гореф-гадәтләрен чагылдырган символ. Ул безгә тормышның кадерен белергә, хезмәтне хөрмәт итәргә өйрәтә. Икмәкне саклау һәм кадерләү – безнең изге бурычыбыз.