Кызге урман – бу табигатьнең иң матур һәм серле урыннарының берсе. Бу урман кешеләргә тынычлык һәм саф һава бүләк итә, шулай ук күп кенә җан ияләренә өй салу урыны буларак та хезмәт итә. Кызге урманында йөргәндә, кеше әлеге заман тормышының көндәлек проблемаларыннан азат булып, табигать белән бергәләшеп китә.
Бу урманның үзенчәлеге – анда үсүче агачларның төрлелеге. Мәсәлән, монда каеннар, чыршылар һәм караүсемнәр үсә. Һәрбер агач үзенә генә хас булган матурлыкны чагылдыра. Яз көне урман яшеллеккә күмелә, җәй көне гөлләмәләргә бай була, көзен сары һәм кызыл төсләргә күмелә, ә кышын агачлар кар япмасы астында калып, әкияттәгедәй күренеш тудыра.
Кызге урманында йөрү – бу табигатьнең моңын тыңлау һәм аның белән сөйләшү. Анда килеп чыкканда, кеше канатланган кош булып хис итә. Урманда йөргәндә, кеше үзенең яңадан тууын тоя, чөнки анда ул үзенең көндәлек тормышыннан азат итеп, табигать белән тулысынча берләшә.
Әмма, кызганычка каршы, кызге урманнарыбыз куркыныч астында. Аларга зыян салучы факторлар – урманнарны сансыз кисү, утын итеп файдалану, урман янгыннары һәм төрле чүп-чарлар белән булган пычраклау. Безгә, киләчәк буыннарга, бу матур һәм файдалы урыннарны саклап калырга кирәк. Безнең һәрберебезгә табигатьне саклау өчен үз өлешебезне кертергә кирәк.
Нәтиҗәдә, кызге урман – ул тик матур гына түгел, ә бик файдалы һәм мөһим урын. Ул безгә һава, су һәм рухи ял итү мөмкинлеге бирә. Шуңа күрә без аны сакларга һәм кадерләргә тиеш. Кызге урманы безнең табигатьнең бер өлеше, һәм аны саклау – безнең җаваплылыгыбыз.